Beni eksilttin, tamamlanmam artık mümkün değil
Sustum, her susuşumda içimden bir çığlık giyin
Diz çöküp affetmeni beklemek değil hünerim
Sen yoksan, ben de yokum ama artık bu bir küne değil
Sana yazdım tüm şiirleri, hepsi sayfa sayfa kan
Sevgi dediğin neydi? Yarım kalan bi’ yalan
Sırtımdaki her çizik, senin elinden kalan
Ve ben hâlâ toparlıyorum, dağılmış bi’ zaman
Gözlerin düşer rüyama, her seferinde uyanmam
Yanılsama olmuşsun, gerçek gibi yaşanman
Sırtımı dönüyorum sana, karanlığa yaslanmam
Ben seni değil, kendimi terk ediyorum aslında
—
🎙️ [Verse 2]
Zoruma giden sen değil, kendime ettiğim zulüm
Birini sevmenin bedeli olmamalıymış ölüm
Kalbimle oynadın, yerle bir ettin gururumu
Ve hâlâ senden kalan hayaletler geziyo’ ruhumda
Şimdi çok geç, adını duymak bile zehir
Unutmak kolay sanmıştım, meğer hepsi kısır devir
Kendime geldikçe anladım, yokluğun bir delik
Her iç çekişimde çöküyo’ içimde gizli şehir
Yorgunum, taşıyamam artık yükünü
Affetmen değil derdim, ben affedemem kendimi
Bi’ daha o kadınla göz göze gelmemeli biri
Çünkü o gözler, sahteymiş senelerce yediğimi
—
🎙️ [Nakarat]
Sustum bak, bu son cümlem — sevmedin, sevdim sandım
Yüzüme gülüp arkamdan gidişin hâlâ en büyük yangın
Ben sana “evim” dedim, sen içime yangın saldın
Kırılan ben değilim artık, kırdığına alıştın kadın
Söyle, kim olur yerin? Kim sarar kalbim gibi?
Kim yanar benim gibi, kül olup da susar dili?
Sen yoluna gittin, ben yüreğime gömdüm seni
Bu saatten sonra dönsen ne yazar? Affetmem ben seni
0 Yorum